"...Ένας μελαχρινός μοναχός έφτασε στο βουνό Σουνγκ 嵩山 (Sōng Shān). Τον αποκαλούν Μπα Τουό 跋陀 (Bá Tuó) και λένε ότι ήλθε από την Ινδία, με τα πόδια. Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του, τον περνάει απομονωμένος και κρυμμένος στις σπηλιές του βουνού. Μένει μακριά από τις κοσμικές υποθέσεις. Δεν μιλάει τα κινέζικα και κανένας δεν μπορεί να τον καταλάβει. Αλλά είναι ένας πραγματικός δάσκαλος τον ξέρουμε, τον αναγνωρίζουμε..."
Κατά το 19ο έτος της βασιλείας του Γιουάν Χουνγκ 元宏 (Yuán Hóng) της βόρειας δυναστείας Γουέι 北魏 (Běi Wèi 386 - 534), το 495 μ.Χ, διαβάζοντας αυτήν την αναφορά ο αυτοκράτορας Γιουάν Χουνγκ γνωστός στη δύση ως Σιάο Γουέν 孝文 (Xiao Wen), θέσπισε ένα διάταγμα για να ιδρύσει ένα ναό ως Βουδιστικό κέντρο μελέτης, για αυτόν τον άγνωστο μεγάλο Βουδιστή μοναχό της δύσης, αποκαλούμενο Μπόντα (Bhodha), ή αλλιώς Μπούρντα (Bhurdha) ή στην κινεζική Μπα Τουό.
Αυτός ο ναός κτίστηκε στην κορυφή του βουνού Σουνγκ, στους βόρειους λόφους της κορυφής Γου Ζου 嵩山 (Wu Ru), του βουνού Σάο Σι 少室山 (Shao Shi Shan), βορειοδυτικά της πόλης Ντενγκ Φενγκ 登封 (Deng Feng), στην επαρχία Χο Ναν 河南 (He Nan). Τρία έτη εργάσιμης ημέρας και νύχτας χρειάσθηκαν για το κτίσιμο του ναού. Ονομάστηκε Σάο Λιν Σι 少林寺 (Shao Lin Si) "Ο Ναός του Νεαρού Δάσους".
Tο βουνό Σουνγκ είναι ένα από τα πέντε ιερά βουνά της Κίνας διαιρεμένο σε δύο βουνά, το Σάο Σι και το Τάι Σι 太室山 (Tai Shi Shan). Ο ναός αυτός βρίσκεται ακριβώς ανάμεσα στα δύο βουνά στους πρόποδες του Σάο Σι, μέσα στο δάσος. Από το δάσος πήρε και το όνομα Σάο Λιν.
Ο Μπα Τουό ήταν ο ιδρυτής του ναού Σάο Λιν, ο 1ος ηγούμενος του μοναστηριού και μεταφραστής των βουδιστικών εγγράφων από τα σανσκριτικά στα κλασσικά κινέζικα. Ήταν αυτός που πρωτοστατούσε στις τελετές και όρισε ως μοναχούς τους Χουί Κουάνγκ 慧光 (Hui Guang), Σενγκ Τσόου 僧稠 (Seng Chou 480 - 560) και άλλους. Αυτό είναι ένα ιστορικό γεγονός και είναι γραμμένο στο παλαιότερο βιβλίο του νομού Ντενγκ Φενγκ.
Στο ναό Σάο Λιν ο Μπα Τουό, κήρυξε το βουδισμό Χιναγιάνα (Hinayana) του "Βουδισμό του μικρού οχήματος" ή στην κινεζική Σιάο Τσενγκ 小乘 (Xiao Cheng)
, το οποίο ήταν ένα πρόωρο τμήμα του ινδικού Βουδισμού, που υποστήριζε τον μοναχισμό και την απομόνωση. Αυτή η στενή περιοριστική μορφή Βουδισμού, είχε πάρα πολλούς κανόνες (250 για τους άνδρες, 500 για τις γυναίκες) και ήταν μη πρακτική για τους περισσότερους ανθρώπους, ακόμα και για τους μοναχούς. Κατά συνέπεια, ο Μπα Τουό είχε λίγους αποστόλους. Υπήρξαν αρκετοί προσκυνητές, οι οποίοι προήλθαν από κοντά ή από μακριά για την αφοσιωμένη αναζήτηση του Βουδισμού Χιναγιάνα. Από αυτούς οι Χουί Κουάνγκ 惠光 (Huì Guāng) και Σενγκ Τσόου 僧稠 (Sēng Chóu 480 - 560) ήταν μεταξύ των καλύτερων αποστόλων του Μπα Τουό.
Οι δύο αυτοί ξεχωριστοί και φημισμένοι μοναχοί του ευλαβή Μπα Τουό, ήταν πρώην στρατηγοί και οι πρώτοι που φέρανε τις πολεμικές τέχνες στο ναό. Σύμφωνα με έναν θρύλο, ο μοναχός Χουί Κουάνγκ μπορούσε να λακτίσει 500 φορές κατά την διάρκεια της πορείας ενός βέλους και ο μοναχός Τσόου είχε χωρίσει με την ράβδο του, δύο τίγρεις που μάχονταν μεταξύ τους και τις έδιωξε μακριά. Οι δύο μοναχοί αυτοί καθιερώσαν τις πολεμικές τέχνες στο ναό και έτσι γεννήθηκε η παράδοση των πολεμιστών μοναχών Σάο Λιν.
Με την άφιξη του μεγάλου δασκάλου
Τα Μο 达摩 (Da Mo), η γενεαλογία του Μπα Τουό στον ναό Σάο Λιν ολοκληρώθηκε-έσβησε γρήγορα και ο βουδισμός Σιάο Τσενγκ δεν συνεχίστηκε.